Starożytni Grecy i Rzymianie chętnie nosili biżuterię. Głównie przeznaczona była ona dla kobiet, jednak istniały pewne specyficzne rodzaje biżuterii, którą nosili także mężczyźni. Funkcje, jakie biżuteria pełniła w tych społeczeństwach, nie odbiegają od standardów owych czasów.
Biżuteria w starożytnej Grecji
Najstarsze dowody na wykonywanie przez Greków biżuterii ze złota i klejnotów pochodzą z 1600 r. p.n.e. Znane są przykłady wcześniejsze, jednak dotyczą one bardziej prymitywnych surowców, jak np. koraliki wykonane z muszelek czy kości.
Pierwsze techniki złotnicze w świecie starożytnej Grecji obejmowały odlewanie, skręcanie sztab i wytwarzanie drutu. Nieco bardziej wyrafinowane techniki rozwinęły się w późniejszym okresie.
Formy i kształty popularne w starożytnej Grecji to przede wszystkim bransoletki, broszki czy szpilki służące do spinania szat. W późniejszych okresach dużą popularnością cieszyły się także kolczyki, naszyjniki, ale też wieńce. Przykładem tego ostatniego jest wianek oliwkowy wykonany ok. IV wieku p.n.e., wzorowany na wieńcu, który otrzymywali zwycięzcy igrzysk olimpijskich. W podobnym okresie Grecy opanowali także wytwarzanie kolorowej biżuterii, która zdobiona była różnymi kamieniami szlachetnymi – perłami, szmaragdami oraz ametystami.
W okresie podbojów Aleksandra Wielkiego, grecka biżuteria obfitowała we wzornictwo zaczerpnięte z innych kultur m.in. z Kapadocji, Armenii, Lewantu, Persji czy nawet Baktrii (dzisiejszy północny Afganistan).
Mimo dużej popularności biżuterii jako przedmiotu codziennego użytku, w Grecji była ona noszono stosunkowo rzadko, głównie przy okazji wystąpień publicznych czy uroczystości. Nosiły ją przede wszystkim kobiety i pełniła ona wielorakie funkcje. Poza najbardziej oczywistą – estetyczną – miała ona także chronić przed złymi urokami czy pokazywać status społeczny i bogactwo. Często zawierała ona symbolikę religijną.
Biżuteria starożytnego Rzymu
We wczesnym Rzymie najpopularniejszą ozdobą była broszka, która pełniła funkcję ozdobną, ale także bardzo praktyczną – służyła do spinania odzieży. Wraz z biegiem lat popularność biżuterii jako atrybutu ludzi zamożnych rosła.
Rzymianie do produkcji biżuterii używali bardzo różnorodnych materiałów dzięki bardzo rozległym, podbitym terenom np. z północnej Anglii ściągali prehistoryczne, skamieniałe drewno, z którego rzeźbili elementy biżuterii. Używali zarówno złota, brązu czy kości, ale też szklanych koralików i pereł. Importowali także szafiry ze Sti Lanki, indyjskie diamenty oraz szmaragdy i bursztyny.
W Rzymie, podobnie jak w Grecji, biżuteria służyła przede wszystkim do ozdoby i do pokazania statusu społecznego. Nosiły ją głównie kobiety, jednak szczególnym typem biżuterii noszonej przez mężczyzn były pierścienie. Choć normą społeczną było noszenie jednego pierścienia, wielu z nich, chcąc pokazać się w lepszym świetle, nosiło po jednym na każdym palcu. Pierścienie te służyły także do pieczętowania dokumentów (sygnety). Rozwiązanie to funkcjonowało jeszcze przez wiele wieków – pieczęcie w sygnetach używane były przez europejskich monarchów i szlachtę. Sygnety funkcjonują do czasów dzisiejszych, w specyficznych środowiskach np. używane przez absolwentów prestiżowych uczelni amerykańskich.
Od ponad 10 lat zawodowo związany z rynkiem złota. W Goldenmark odpowiada za przygotowywanie treści, raportów i innych publikacji.
