Droga jest celem – wystawa Aleksandry Cupiał i Szymona Parafiniaka w Częstochowie

Przestrzeń, którą otwiera przed nami Theseus, jest tylko pozornie prosta w interpretacji. Ścieżki układające się w labirynt jasno wskazują na szukanie drogi, wyjścia albo skrótu. Jednak im dłużej obcujemy obrazami, tym mocniej czujemy, że szukanie wyjścia z labiryntu to tylko jedna ze ścieżek w znaczeniu interpretacji obiektów. Może nie chodzi o znalezienie najkrótszej drogi i opuszczenie labiryntu, ale o zrozumienie, że jest on metaforą – czy też esencją – życia?  Być może nigdy z niego nie wychodzimy, a tylko przemieszczamy się pomiędzy kolejnymi jego wersjami. Labirynty miłości, pracy, twórczości, macierzyństwa, przyjaźni i konsumpcji nakładają się na siebie, tworząc niekończącą się drogę i całkowicie uniemożliwiają objęcie ich w sposób totalny i racjonalny. Czyż nie tak właśnie wygląda esencja rozwoju człowieka? Bezmiar wyborów ograniczonych przestrzenią i nanizanych na nić czasu tworzą czasowo-przestrzenne zapisy – coś w rodzaju linii papilarnych współczesnego Homo Sapiens, kodu QR będącego linkiem do chmury jego przeżyć i obiecującego – na próżno – możliwość poznania meandrów jego ducha.

Pod względem możliwości interpretacji, dzieła wystawione pod nazwą „Droga jest celem” otwierają przed nami wiele drzwi, począwszy od złotych bram buddyzmu, a skończywszy na urzekającej prostocie geometrii. Wydaje się, jakby twórcy chcieli postawić nas na ścieżce pomiędzy bałaganem nagłych zakrętów, a porządkiem, który tworzą jako całość. Co jeśli ekspozycję potraktujemy jak pytanie „Dokąd zmierzam?”. Odpowiedzią  będą odbijające się od ścian labiryntu szelesty naszych kroków i myśli, słyszalne i zrozumiałe tylko dla przemierzającego te przestrzenie.

A może to jednak tylko piękny, estetyczny żart? Mała prowokacja mająca na celu rozpędzenie naszej wyobraźni tak, aby podrzucała nam rozwiązania, które nie śniły się nawet twórcom? Jeżeli tak, to pobawmy się razem, żonglujmy interpretacjami, wyciągajmy wnioski i cieszmy się, że naszym przewodnikiem po labiryncie życia jest Theseus

Monika Kossak, kurator wystawy

THESEUS

kolektyw artystyczny powołany przez Aleksandrę Cupiał i Szymona Parafiniaka w roku 2016.

W swoich realizacjach artyści koncentrują się na poszukiwaniu energii, światła i ruchu.

Artyści zajmują się malarstwem, grafiką, rzeźbą i wideo. Motywem przewodnim w pracach kolektywu

THESEUS jest znak labiryntu. Od roku 2019 artyści realizują cykl zatytułowany

ELEMENTA – inspirowany starogrecką koncepcją żywiołów Empedoklesa oraz wielościanami foremnymi Platona.

Udział w wystawach

1. HOMO VIATOR – WĘDROWIEC, 2017, Nowy Świat 2.0, Warszawa
2. NIEPODLEGŁOŚĆ SZTUKI – WOLNOŚĆ ARTYSTY, 2018, Galeria Konduktorownia, Częstochowa
3. ARS AURO PRIOR, 2019, Warsaw Home, Warszawa
4. ELEMENTA, 2019, Galeria Konduktorownia, Częstochowa
5. ŻYCIE, 2020, Galeria Miejska we Wrocławiu, Płocka Galeria Sztuki, wystawa w przestrzeni wirtualnej, https://life2020.pl
6. LABORATORIUM RZEŹBY, 2021, Galeria Totuart, Centrum Praskie Koneser, Warszawa
7. ŹRÓDŁO, 2022, Muzeum Magicznego Realizmu, Wisła
8. SOL LUCET,  UMBRA DOCET [natura-ars-scientia], 2022, Historisches Gewächshaus, Graz, Austria