Korzenie. Anna Karolina Zwoniarska i Jacek Zwoniarski – malarstwo i rzeźba w Łodzi

Człowiek będąc jednostką społeczną, ciekaw jest swojego miejsca w ramach usystematyzowanych struktur. Jego dążenie do odkrycia źródeł własnej tożsamości kieruje wektor poszukiwań w stronę czasów minionych, niekiedy bardzo odległych, karząc mu szukać w mgławicach wspomnień.

W tych poszukiwaniach nie jest jednak sam. Wyposażony jest w skuteczne narzędzie – genealogię – umożliwiającą tworzenie tablic (pot. drzew) genealogicznych, za pomocą których możliwe jest zbadanie więzi rodzinnych. Naczelnym celem takich poszukiwań, jest uzyskanie odpowiedzi na pytanie, których idea zakodowana jest w tytule alegorycznego, malarskiego dzieła Gauguina Skąd przychodzimy? Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? 

Wystawa Korzenie autorstwa ojca i córki, rzeźbiarza Jacka Zwoniarskiego i malarki Karoliny Zwoniarskiej jest realizacją takich, zakończonych sukcesem poszukiwań.  Artystka przyznała się do dziecięcej fascynacji, która pchnęła ją – wówczas 9 letnią dziewczynkę – do prześledzenia losów członków rodziny. Tych, jeśli wierzyć danym GUS, jest obecnie w Polsce jedynie dwunastu. Historia rodziny Zwoniarskich rozpięta jest między wydarzeniami, których bohaterami byli zamieszkujący Łódź prapradziadek artystki oraz rezydujący w Lublinie dziadek. Miasta te spinają symboliczną klamrą historię dziecięcych poszukiwań z czasem teraźniejszym, naznaczonym twórczą aktywnością wspomnianych.

Obecna prezentacja dwojga spokrewnionych ze sobą artystów, została ujęta w symbolicznej przestrzeni porozumienia, dając możliwość nie tylko do międzypokoleniowego dialogu, ale również  tworząc miejsce do transmedialnej wymiany idei.

Karolina Zwoniarska w swych malarskich manifestacjach odwołuje się do tożsamości kobiety, ujętej w uniwersalnym kodzie kulturowym. Lokuje jednak w tych rozważaniach również własną tożsamość – kobiety – artystki – żony – matki. Dualistyczna postawa cechuje stosowany przez autorkę prac malarski język – sprawnie łączący rozedrgany rysunek organicznej formy z rygorem abstrakcyjnie ujętej przestrzeni. W obrazach prezentowanych na wystawie, stanowiących fragment malarskiego cyklu pracy doktorskiej, artystka zatapia wizerunek kobiety, który mimo zagadkowego woalu niedopowiedzenia, poświadcza jej witalną siłę. Prace Karoliny Zwoniarskiej rozgrywają się na wielu płótnach, kreślą jednak jeden, wspólny i bardzo osobisty, hybrydyczny obraz, w którym zbiegają się wizerunki, idee i myśli kobiet. Wszystko jest jednością, a to największy sekret duchowości.

Jacek Zwoniarski opisuje rejestrowaną przez siebie rzeczywistość w ujęciu trójwymiarowym. To jego niezbywalne prawo – jest bowiem rzeźbiarzem. Tworzonymi przez siebie pracami potwierdza nierozerwalność i skuteczność triumwiratu ludzkiego mózgu, oka i ręki. Głównym obszarem twórczych predylekcji rzeźbiarza jest człowiek, zaś  stosowane przez artystę rozwiązania formalne i sposób zawiadywania przestrzenią, odwołują odbiorcę do sylwetek, wyłaniających się  z kamiennych bloków. W ich strukturze zawarty jest ogromny ładunek zmysłowości, chociaż nie zawsze odnoszący się do mimetycznych wizerunków kobiet. Pozostaje ukryty w nieprzyjaźnie zimnym kawałku marmuru i czeka na wyłonienie się, za sprawą twórczej interwencji. Prace artysty niosą ze sobą intensywność indywidualnego i osobistego postrzegania otaczającej go rzeczywistości, zaś sam akt powstania dzieła sztuki odnosi się w szerszym ujęciu do kreowania autorskiego znaku w przestrzeni. 

dr Artur Bartkiewicz, kurator wystawy

Karolina Zwoniarska

Artystka wizualna i malarka.

Ukończyła z wyróżnieniem Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w 2006 r. W 2021 r. obroniła doktorat w dziedzinie sztuki rozprawą pt. „Madonna – dualizm semantyczny” na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.
Od 2021 r. adiunkt w Pracowni Sztuki Wydziału Nauk Humanistycznych na Uniwersytecie Przyrodniczo-Humanistycznym w Siedlcach.

Po studiach współtworzyła pracownie malarskie na warszawskiej Pradze. W 2009 r. założyła Stowarzyszenie Artystyczne FRONT SZTUKI, którego przez kolejne 9 lat była prezesem, organizując szereg wystaw, plenerów i festiwali w kraju i zagranicą.
Od 2012 r. współtworzy Kamienicę Artystyczną TA3 w Warszawie. Obecnie jest jednym z kuratorów Galerii TA3.

„To moja intymna opowieść o kobiecie. Pretekst do rozważań nad uniwersalnymi zagadnieniami własnej, kobiecej tożsamości, a także tego, co jest kobiece i tego, co za kobiece zwykło uchodzić. Poszukuję pełni w sferze sacrum i profanum. W bólu, brzydocie, fizjologii i w pięknie. Poszukuję idolki, madonny, bogini, nauczycielki w sobie i w innych kobietach. Nie chodzi tylko o warstwę intelektualną. Zależy mi, żeby obrazy mocno fizycznie wpływały na widza, żeby podskórnie czuł ich tkankę i energię. To energia jest nośnikiem mojej historii. Malowanie to moja medytacja i uwolnienie.”

Jacek Zwoniarski

Urodzony w 1959 r. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Rzeźby w latach 1979-1984, pod kierunkiem prof. J. Kucza i prof. S. Kulona. Równolegle z rzeźbą od czasów studiów zajmuje się tworzeniem bonsai. Jest jednym z założycieli Klubu Bonsai – Polska. Brał udział w wielu wystawach, sympozjach w kraju i zagranicą. Szereg prac w zbiorach prywatnych i w przestrzeni publicznej. W 2000 r. ukazał się film dokumentalny o artyście pt. „Samo życie”. Honorowy członek Stowarzyszenia Artystycznego Front Sztuki oraz fundator Fundacji Rzeźby Polskiej im. Zbigniewa Maleszewskiego.

Abstrakcyjne myślenie o formie jet celem jego poszukiwań twórczych, nawet jeśli tematem przedstawienia jest człowiek. Z wielkiego bogactwa tematów związanych z postacią, skupił się na przedstawieniach torsów. Ulubionym materiałem rzeźbiarskim są różne kamienie. Wykorzystuje ich różnorodny kolor i fakturę.

(…) Śledzę Jacka postępy z całą satysfakcją i cieszę się, że wybrał drogę najtrudniejszą ze wszystkich. Praca w kamieniu, poza trudnościami natury technicznej i długim oczekiwaniu na końcowy efekt, zmusza twórcę do wewnętrznej dyscypliny i dogłębnych przemyśleń.

Zbigniew Maleszewski