Wytchnienia. Wernisaż Magdaleny Snarskiej w Częstochowie

Magdalena SNARSKA (ur. w 1964 roku) uprawia malarstwo sztalugowe i rysunek. Jest autorką  dwudziestu trzech wystaw indywidualnych oraz uczestniczką ponad stu dwudziestu wystaw zbiorowych w kraju i zagranicą. Nagradzana w konkursach malarskich i rysunkowych. Prace artystki znajdują się w prestiżowych kolekcjach, muzealnych i prywatnych, w kraju i zagranicą, m.in. w Kolekcji Ireny Hochman i Tadeusza Mysłowskiego w zbiorach Muzeum Narodowego w Lublinie.

Od roku 2016 bierze udział w wystawach, konferencjach i projektach międzynarodowego ruchu artystycznego Discursive Geometry. Jest członkiem Zarządu Stowarzyszenia Artystycznego Geometria Dyskursywna. Od trzydziestu pięciu lat tworzy, jednocześnie pracując dydaktycznie i naukowo na macierzystej uczelni – Uniwersytecie Humanistyczno-Przyrodniczym im. Jana Długosza w Częstochowie. W 2006 roku zrealizowała przewód habilitacyjny w dyscyplinie sztuki piękne – malarstwo na ASP we Wrocławiu. Od 2007 roku pracuje na stanowisku profesora w Katedrze Malarstwa Wydziału Sztuki UJD.

Istotną cechą postawy twórczej artystki jest dążenie do Piękna, którego szuka w wysublimowanej barwie i w abstrakcyjnej formie pejzażu, ujętej w kompozycje centralne. Artystka od  wielu lat zgłębia technikę olejną. Mistrzowsko komponuje obszary wibrujących warstw koloru, nakładanych na siebie i  przenikających się subtelnie. Dzięki technice laserunkowej osiąga wrażenie przestrzeni, która w odpowiednim oświetleniu wychodzi poza obraz. Dla Magdaleny Snarskiej Światło – obecne pomiędzy warstwami kolorów – ma rangę sacrum, a obraz staje się portalem prowadzącym do przeżycia mistycznego. 

Wykorzystując pogłębioną wiedzę na temat postrzegania rzeczywistości i mistrzowski warsztat,  malarka zamienia pamięć własnych doznań zmysłowych w metafizyczny pejzaż. Świetliste linie o różnym natężeniu przypominają niekończący się cykl wschodów i zachodów Słońca. Linia staje się nie tylko śladem punktu w bezustannym ruchu czy zapisem fali światła, ale i odbiciem tego, czego nie można zobaczyć. Optyczne działanie barw i kształtów pobudza umysł do rozmyślania nad pojęciem nieskończoności i wieczności. Przedstawienie wizualne wykracza poza racjonalność doświadczeń i tworzy wizję, która dzięki temu, że opiera się na abstrakcyjnej formie, pozostaje prawdziwą i atrakcyjną w wymowie.

kurator wystawy

dr Katarzyna Sadrak

Magdalena Snarska o wystawie

Z wielką radością na zaproszenie kurator Katarzyny Sadrak przygotowałam wystawę WYTCHNIENIA, chcąc ją zaprezentować pod koniec marca 2023 r. w Galerii Goldenmark w Częstochowie. Czas wydaje się idealny, żeby ponownie nacieszyć oczy zmęczone przytłaczającą szarzyzną zimy bogactwem koloru i taki był nasz wspólny zamiar.

Przygotowałam obrazy, które w większości powstały w ostatnich trzech latach, uzupełniając zestaw kilkoma płótnami, które były wcześniejszymi zwiastunami obecnych gam kolorystycznych w moim malarstwie. Moja twórczość ma charakter bardzo osobisty, choć może wydawać się wystudiowana i ułożona. Tak rozumiem twórczość – jako projekcję własnej wrażliwości i tej zasady autentyzmu i szczerości trzymam się całe życie. Podążam drogą twórczą, którą ciągle uważnie badam. Jest kwestia odpowiedzialności przed samym sobą, taką właśnie postawę przekazuję także moim studentom jako nauczyciel akademicki.

Uprawiając malarstwo, mam dzięki obrazom możliwość zaprosić oglądających do mojego świata i to jest dla mnie zawsze wielka radość. Z pełną świadomością istnienia problemów zrozumienia przez odbiorców języka, którego używam, opowiadając o moich chwilach wytchnienia, dzielę się nimi, bo uważam, że takie jest posłannictwo artysty.

Magdalena Snarska o twórczości własnej

Najważniejszą cechą mojej postawy twórczej jest poszukiwanie harmonii i piękna w uproszczonej, geometryzującej kompozycji i wysublimowanej kolorystyce. Moje cykle malarskie buduję, podążając ścieżką pogłębiania zjawisk fundamentalnie związanych z pejzażem. Harmonię obrazów tworzą relacje geometryzujących form, pulsującego światłem koloru i subtelnie drgającej materii. U źródeł gam kolorystycznych leży niezmiennie pamięć sugestywnych doznań zmysłowych, scalonych z osobistym doświadczeniem duchowym. Bodźcem zapisu obrazu w pamięci jest zawsze zachwyt.

Pejzaż w swoim pięknie i monumentalności budzi we mnie zachwyt, a kontakt z naturą wytwarza stan pokory i pozwala zasmakować wyciszenia. W budowaniu obrazu, które ma charakter swoistej gry z pejzażem, prowadzi mnie poszukiwanie wewnętrznego ładu. Od ponad dekady realizuję cykle obrazów, które kompozycyjnie są układem pól, ujętych w obramowanie, z czterech lub z trzech stron kwadratu bądź prostokąta. Rodzaj ramy, która zamyka kompozycję, jest jednym z elementów porządkowania przedstawienia oraz odizolowania go od otaczającego świata. Uproszczoną kompozycję przedstawień ożywiają ciągi linii budujących swoistą morfologię wybranych obszarów obrazu. Istnienie siatki linii pochodzi zarówno z chęci poruszenia światłem struktury obrazu, jak i wprowadzenia do kompozycji rytmicznego ruchu odnoszącego się zarówno do falującej wody, jak i do płynącej muzyki. Struktura zbudowana z linii jest materią pozbawioną perfekcji i wnosi w obraz element notacji poruszającego się narzędzia. Swoista osobista kaligrafia jest zapisem napięć ręki i ma w sobie naturalną dramatyczność. Świetlistość linii rzeźbi powierzchnie koloru, a w obrazie powstają tajemnicze obszary połysku materii, tworząc wielowymiarowe napięcia.

Artystyczny wyraz moich obrazów jest ściśle powiązany z dbałością o materię malarską, uzyskiwaną w technice olejnej. Subtelnie wibrująca materia obrazów narasta w trakcie pracy nad kolorem i formą. Ich tworzenie łączy się z rozciągnięciem procesu powstawania obrazu w czasie. Każdą warstwę koloru nakładam, bez względu na rozmiar płótna, niewielkim pędzlem, stosując rozedrganą lub przejrzystą plamę. Moim priorytetem jest uważne respektowanie charakteru koloru, który przykrywam. Każda warstwa farby wysycha dni, a czasem nawet tygodnie. W taki sposób dążę do uzyskania subtelnej wibrującej materii, której towarzyszy matowość powierzchni, wzmacniająca surowość plastycznego wyrazu płótna. Obszerność czasowa tego procesu dla każdego obrazu jest inna i skutkuje długim czasem powstawania moich obrazów. Wszystko to, co dzieje się na płótnach, jest wynikiem niezwykłego ożywania pamięci i intuicyjnej współpracy z pojawiającym się stopniowo w przedstawieniach światłem.

Pomimo prostych notacji obraz nie jest realizacją uprzednio zaplanowanego założenia plastycznego. Kompozycyjny geometryzujący układ elementów porządkuje obraz, który powstaje dzięki podążaniu w głąb siebie, badaniu pamięci i wrażeń nie tylko zmysłowych, a wizualnie związanych z pejzażem. Bezpretensjonalna prostota kompozycji, która stanowi szkielet prac oraz wciąż odżywiany przez obserwację pejzażu zachwyt, dają mi możliwość odniesienia się do własnego wnętrza i obrazów w nim zapisanych.