O artyście

Jeden z najwybitniejszych polskich przedstawicieli nurtu abstrakcji geometrycznej. W latach 1965–1970 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom z wyróżnieniem otrzymał w 1971 r. w pracowni malarstwa prof. Romana Modzelewskiego, a z projektowania – u prof. Antoniego Starczewskiego i prof. Anieli Bogusławskiej. W latach 1987–1990 był prorektorem ds. nauczania łódzkiej PWSSP. W 1992 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1994 r. wykłada na Politechnice Radomskiej w Katedrze Sztuki (obecnie Wydział Sztuki).

Zrealizował 67 wystaw indywidualnych oraz brał udział w ponad 300 wystawach zbiorowych i konkursach w kraju i za granicą. Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Poznaniu i Gdańsku, w Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Historii Miasta Łodzi, Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze oraz w muzeach w Białymstoku, Bydgoszczy, Koszalinie, Olsztynie, Rzeszowie i Zamościu, a także w Museu de Arte Contemporânea da Universidade w São Paolo, Muzeum im. Puszkina w Moskwie, Sammlung Vass w Budapeszcie, Bibliothèque municipale de Grenoble, Kultur Zentrum Marlet Beratzhausen, Batuz Foundation Sachsen Altzella, Mondriaanhuis w Amersfoort, jak również w licznych kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą.

Gieraga był uczestnikiem wielu ważnych wydarzeń w polskiej sztuce: wystaw i sympozjów „Złotego Grona” w Zielonej Górze czy „Spotkań artystów, naukowców i teoretyków sztuki” w Osiekach. Jest laureatem wielu nagród, m.in. na Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie, Złotego Grona w Zielonej Górze czy Premio Internazionale Apollo Musagete w Talli.

Podstawowymi środkami wyrazu w twórczości Andrzeja Gieragi są światło, kolor i geometria – to elementy jego wizualnego języka. Na tej bazie buduje kompozycje, których najważniejszym wyróżnikiem są ład i harmonia. Nie ogranicza się do czystej formy malarskiej, tworzy także grafiki i obiekty przestrzenne, w tym reliefy. W swojej postawie artystycznej zdecydowanie odrzuca podejście subiektywne na rzecz uniwersalizmu wypowiedzi, wyzbywa się treści literackich na rzecz oddziaływania czystych form plastycznych. „Artysta czuje kolor i światło w rejestrach tak wysubtelnionych, że prawie nieosiągalnych, nawet dla wielu malarzy” – pisała o nim Bożena Kowalska.