Dorota Grynczel: bez tytułu

O artyście

Studiowała w pracowni prof. Jana Tarasina i prof. Wojciecha Sadleya, a twórcą, który wywarł na nią szczególnie wielki wpływ, był prof. Stefan Gierowski. Stypendystka The Pollock-Krasner Foundation w Nowym Jorku (1992) oraz Fundacji im. Stefana Batorego w Warszawie (1993). Była pierwszą w historii kobietą, która została dziekanem Wydziału Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (w latach 2012–2016).

Zajmowała się tkaniną unikatową i malarstwem sztalugowym. Była znakomitą twórczynią tkanin artystycznych, z ogromną dbałością opracowującą nawet najmniejszy detal. Jednocześnie nie można oddzielić jej pracy nad tkaninami od twórczości malarskiej. U źródeł każdej z tych dziedzin leżało umiłowanie przyrody, światła i przestrzeni. W swojej ocenie artystka szczególną wagę przykładała do swojej pracy malarskiej.

Według Bożeny Kowalskiej to wyroby tkackie zasługują na miano innowacyjnych. Jest to tym bardziej frapujące, że sama artystka twierdziła coś wręcz odwrotnego: „było ono znacznie bardziej nastawione na poszukiwania niż tkanina. W niej miałam dość szybko rozwiązaną sprawę przestrzeni, w której mogłam spokojnie budować interesujące mnie sprawy. W malarstwie musiałam bardzo długo szukać, dokładniej to przemyśleć, więcej pracować i wielokrotnie coś zrobić – pochłaniało to wiele czasu. Ale jednocześnie mnie budowało. Walka o malarstwo dawała dużo satysfakcji, wpływała też na tkaninę. Pomagała w uświadomieniu wielu różnych rzeczy, do których inaczej bym nie doszła”*. Jednak dla Bożeny Kowalskiej to wyroby tkackie zasługują na miano innowacyjnych.

Jej prace znajdują się w zbiorach The Mondrian House w Amersfoort, Kunstmuseum Bochum, Muzeum Ziemi Chełmskiej im. Wiktora Ambroziewicza, Muzeum Mikołaja Kopernika we Fromborku, Muzeum Modern Art w Hünfeld, Muzeum Śląskim w Katowicach, Centralnym Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Savaria Múzeum w Szombathely, Muzeum Archidiecezji w Warszawie oraz w Muzeum Narodowym w Warszawie.