O artyście

W 1994 r. ukończyła studia magisterskie w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. Rajmunda Ziemskiego. Dodatkowo uzyskała specjalizację w pracowni serigrafii prof. Henryka Chylińskiego. W 1997 r. przez sześć miesięcy przebywała na stażu w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie w pracowni prof. Alessandra Trottiego. W 2019 r. obroniła doktorat pod kierunkiem prof. Wiesława Łuczaja w Instytucie Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Autorka ponad 30 wystaw indywidualnych i uczestniczka ponad 100 wystaw grupowych w kraju i na świecie. Kurator i organizator licznych wystaw zbiorowych i indywidualnych w kraju i za granicą, m.in. „12 artisti polacchi e i tempi nuovi”, „Helios” (Galleria Vittoria, Rzym 2018), „Claritas” (Venice Exhibition Gallery, Wenecja 2019), „Maestri del bisso della seta e del lino” (Polo Museale La Sapienza, Rzym), „Pentagraf” (Galeria Mazowiecka, Warszawa 2017), „Miejskie historie” (doktoranci UJK, Galeria Autograf, Warszawa 2017), „W stronę słońca. W stronę Italii” (wystawa czołowych włoskich grafików, Galeria Autograf, Warszawa).

Jej prace znajdują się m.in. w kolekcjach takich instytucji, jak: Polo Museale Sapienza, Alitalia per Arte, Galleria del Cortile – Archivio Sante Monachesi associazione culturale, Instytut Polski w Rzymie, Istituto di Cultura Italiana di Varsavia, Museo Sant’Oreste, oraz w licznych kolekcjach prywatnych w kraju i na świecie. Otrzymała nagrodę główną dla najlepszego artysty zagranicznego podczas 40. Międzynarodowego Konkursu Premio Sulmona w 2018 r. we Włoszech oraz stypendium Ministerstwa Sztuk Pięknych. Była także finalistką konkursów międzynarodowych: „Rospigliosi Art Prize” (Włochy, 2019), „Premio Sulmona” (Włochy, 2019), „Rospigliosi Art Prize” (Włochy, 2018), „Aliud Artist” (Museo di Sant’ Oreste, Włochy, 2017) oraz „Grands et jeunes d’aujourd’hui” (Paryż, 2020).

„Malarstwo Aliny Picazio w swej dalece przetworzonej i przetransferowanej z fotografii formie jest malarską próbą zobrazowania poczucia niepewności oraz możliwości utrwalania językiem plastyki: malarstwem, rysunkiem, grafiką, fotografią, postępujących procesów erozji naszej pamięci. Czy obraz malarski jest w ogóle nośnikiem pamięci? Czy tylko jej zanikających śladów, dowolnie interpretowanych, sytuowanych i zapośredniczanych? Powstają obrazy niepamięci, pamięci poddanej procesowi kawałkowania, ulatniania się, erozji… Obraz staje się malarską kliszą poznaczoną powidokami, widmami, prześwietleniami, drobinkami refleksów naszej obrazowej pamięci. Jest jak emulsja fotografii polaroidowej, która dopiero po pewnym czasie »wywołuje się«, ujawniając swoją tajemnicę” – dr hab. Artur Winiarski, prof. ASP w Warszawie (fragment recenzji pracy doktorskiej Aliny Picazio Klisze niepamięci).