Sławomir Marzec, Z cyklu Horyzonty IV - Nr 1, 2021

O artyście

Absolwent Wydziału Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i Freie Kunst Kunstakademie w Düsseldorfie. Obecnie prowadzi pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Programem prowadzonej przez niego pracowni pozostaje niezmiennie wyposażenie młodych artystów w umiejętności, wiedzę i wrażliwość umożliwiające kompetentne i samodzielne samookreślenie.

Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, instalacją, fotografią przetworzoną, performancem i filmem. Jest autorem blisko setki wystaw indywidualnych, m.in. w Muzeum Narodowym w Lublinie, Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu, Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Galerii Foksal w Warszawie czy w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, oraz licznych publikacji, w tym książek z pogranicza teorii i krytyki sztuki.

Jego artykuły ukazywały się w czołowych polskich magazynach sztuki, a także w pismach zagranicznych (jest wieloletnim recenzentem nowojorskiego „NYArts” i londyńskiego „Contemporary”). Opublikował pięć książek, m.in. Zabobony sztuki najnowszej oraz Sztuka, czyli wszystko. Krajobraz po postmodernizmie. Inicjator powołania Forum Nowych Autonomii Sztuk działającego w latach 2014–2018. Autor licznych polemik walczących o (nie)możliwą autonomię sztuki. Wicenaczelny redaktor kwartalnika „Aspiracje”.

„Prezentowane obrazy pochodzą z cyklu »Obrazy użytkowe«, w których wykorzystywana jest wiedza różnych kultur o magicznych energiach koloru. Obrazy powstają więc na zasadzie receptury. Dodatkowo pojawiają się w nich zależnie od punktu widzenia barwne kryształki, które tworzą własną strukturę symboliczną. Istotną rolę odgrywają również boczne krawędzie, na których pojawiają się drobne przedmioty odpowiednie dla tytułu. Tytuł (»zastosowanie« obrazu) obecny jest w języku łacińskim jako rodzaj magicznej inkantacji, zaklęcia. Oczywiście nie bardzo wierzę w ich działanie, bardziej intryguje mnie moc krytyczna tych obrazów – ujawniają, że wciąż nadal praktykujemy magię (marketing, polityka etc.), mimo że w nią nie wierzymy”.