Edward Hartwig, Graffiti, 1994

O AUTORZE

Jeden z najsłynniejszych polskich artystów jest kluczową postacią polskiej historii fotografii XX wieku. Uhonorowany najwyższym tytułem: Honoraire Excellence FIAP, był też laureatem licznych nagród i odznaczeń państwowych, m.in. Złotym Krzyżem Zasługi czy Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Dorobku Hartwiga nie da się przyporządkować do jednego określonego stylu czy nurtu. Ponad 70 lat twórczej aktywności pokazały różnorodny charakter dzieł artysty i jego niezwykłą przenikliwość.

Lata 20. i 30. XX wieku przyniosły mu sławę jako fotografa „impresjonisty" i „fotografa mgieł". Realizował zdjęcia w typie piktorialnym, tj. łączył tradycyjne narzędzia fotograficzne ze szlachetnymi technikami ingerowania w obraz. Aby później zbliżyć się do polskiej fotografii ojczystej. W 1960 roku w Warszawie opublikowano słynny album „Fotografika", który określił styl Hartwiga jako wybitnego estety o tradycji malarskiej, a jednocześnie twórcy grafizującego, nawiązującego się do nowoczesnej, abstrakcyjnej, często plakatowej formy. Czasami ocierał się też o surrealistyczne aluzje i ruchy awangardowe. W latach 60. wydana została przez wydawnictwo Odeon w Pradze, publikacja „Edward Hartwig" która udokumentowała jego znaczenie na międzynarodowej scenie artystycznej. Ciągłe poszukiwania i eksperymenty były wewnętrzną potrzebą artysty, swojego rodzaju imperatywem. W latach 90. Hartwig przeszedł, jak sam mówi, fazę „kolorowego zawrotu głowy". Powstały wówczas cykle barwnych, niemal abstrakcyjnych kompozycji, będące zapisem fragmentów miejskiej scenografii. Konfigurując banalne przedmioty codziennego użytku układa je w plastyczne, wręcz malarskie kompozycje, nadając im niezwykłej wyrazistości. Bezustanny proces twórczy, łączony z poszukiwaniami nowych metod technicznych i plastycznego wyrazu utożsamia nazwisko Hartwiga z synonimem „fotografii artystycznej" – fotografiką.